it's so expensive to be rich

εργάζομαι στην ελλάδα. πληρώνομαι στην ελλάδα. όλα δηλωμένα. και πληρώνω φόρους. πληρώνω πολλούς φόρους. συνεπώς, περιμένω με τα λεφτά που δίνω, κάτι να πάρω. να όμως που από περιέργεια ρώτησα στο δημόσιο παιδικό σταθμό της περιοχής μου πως μπορεί κανείς να φέρει τα παιδιά του. απλά: είναι με λίστα προτεραιότητας, όσο πιο λίγα βγάζεις, τόσο πιο ψηλά στη λίστα είσαι. οπότε, θα είμουν εκτός λίστας. αυτό θα σήμαινε ιδιωτικό το οποίο δεν απαλλάσσεται φορολογικά. και σκέφτομαι: does this make any sense? δηλαδή, βγάζω λεφτά τα οποία δίνω σε άλλους και στα οποία δεν έχω δικαίωμα. που ζω; μήπως τελικά τις εκλογές τις έχει κερδίσει άλλος; στη συνέχεια, βλέπω τα δημόσια σχολεία. χωρίς πράσινο, όλο τσιμέντο, άθλια κτίρια, απεργίες, βρώμικες τουαλέτες, εκτός ελέγχου. και δεν θάθελα ποτέ τα παιδιά μου να πάνε σε τέτοιο σχολείο. συνεπώς, ιδιωτικό. δηλαδή, πλήρωνε να υπάρχει το ένα, πλήρωνε και το άλλο. δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση ότι έχω επιλογή. δεν μπορείς να μου δίνεις κάτι σκάρτο και να μου λες ότι και αυτό "παίζει" ως επιλογή. δεν έχω επιλογή. συνεπώς, θα πληρώνω. θα πληρώνω τους δασκάλους στο σκάρτο, θα τους πληρώνω και στο "καλό". τουλάχιστον μπορώ να είμαι περήφανη ότι συμβάλλω στη μείωση της ανεργίας...