where have all the flowers gone, long time passing...

πριν λίγες μέρες επισκέφθηκα το holocaust memorial στο βερολίνο, ένα καινούργιο μνημείο στη μνήμη των θυμάτων του ολοκαυτόματος. στο υπόγειο υπάρχει έκθεση. μια έκθεση η οποία στηρίζεται στην προσωποποίηση του δράματος: άνθρωποι που κάποτε ζούσαν όπως όλοι. προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων και οικογενειών. είναι μια έκθεση που σοκάρει και που αφήνει τον επισκέπτη μουδιασμένο. μια έκθεση που σίγουρα δεν ξεχνιέται.
σ'αυτή την έκθεση γίνεται αναφορά στους τσιγγάνους, στους ομοφυλόφιλους και στα αμεα - και αυτοί θύματα του χίτλερ καθώς δεν ταίριαζαν στο σχέδιο του για μια ανώτεροι φυλοί.
ίσως για μένα το θέμα παραείναι προσωπικό. στο τέλος της έκθεσης υπάρχει μια βάση δεδομένων των εβραίων θυμάτων (επιζόντες και μη) και εκεί βρήκα την οικογένειά μου την οποία, πλην του πατέρα μου, δεν θα γνωρίσω ποτέ. ίσως γιατί όλοι τους πήγαιναν γυρεύοντας...
θυμήθηκα ένα σχόλιο κάποιου που μου είπε ότι οι εβραίοι πήγαιναν γυρεύοντας προπολεμικά γι'αυτό ο χίτλερ τους αφάνησε. εκτός του ότι το σχόλιο αυτό είναι εντελώς ανυπόστατο, τα υπόλοιπα θύματα του χίτλερ (τσιγγάνοι, κλπ), κι'αυτά πήγαιναν γυρεύοντας;
δυστηχώς, our collective ignorance is greater than our collective tolerance and understanding