hitchens: on safety and compromise

christopher hitchens, superb as always:
"You may if you choose take the view that resistance to jihadism only makes its supporters more militant and, given the fact that all wars intensify feeling on both sides, there must be some truth to this. But the corollary is a bit disturbing: The most prudent course of action then seems to be compromise or surrender. This is a rather contemptible conclusion. And it also overlooks the unpleasant fact that the jihadists don't seem to be that much interested in compromise. Indonesia and Canada, to take two very different countries, both opposed the Iraq war. But both of them have been targets of vicious terrorist attacks, as have Turkey and Morocco, which likewise opposed the overthrow of Saddam Hussein."

article posted on slate

το μετέωρο βήμα

από το ένα καυτό θέμα στο άλλο πάμε και όλα έχουν αρχή. η μέση και το τέλος τους λείπει. τα σκάνδαλα στην εκκλησία, το παραδικαστικό κύκλωμα, η αναθεώρηση του συντάγματος, η παιδεία, το καρτέλ του γάλατος, τα καρτέλ γενικότερα, η "ακρίβεια", οι κουμπάροι, κλπ κλπ: για όλα έχουμε ακούσει κάτι, για όλα έχουν στηθεί πολλά παράθυρα στις ειδήσεις, όμως για τίποτα δεν έχουμε λύσεις και σε τίποτα δεν τις έχουμε εφαρμόσει. κάποια από τα παραπάνω είναι σαφώς περισσότερο σημαντικά και άλλα λιγότερο, όμως όλα επηρεάζουν την καθημερινότητά μας και όλα συνθέτουν την κοινωνία στην οποία ζούμε. αναγάγουμε ανούσια προβλήματα σε ουσιαστικά και τα πραγματικά προβλήματα της χώρας τα κάνουμε γαργάρα. βγαίνουμε στους δρόμους να φωνάξουμε για τους φονιάδες των λαών, αλλά την καθημερινή υποβάθμιση της χώρας και της κοινωνίας δεν την βλέπουμε. ίσως επειδή είμαστε μέρος του προβλήματος. όταν η πλειοψηφία των νέων ονειρεύετε να μπει στο δημόσιο, όταν θεωρούμε το άνοιγμα των αγορών ως κάτι κακό, όταν στην κάθε αλλαγή αντιστεκόμαστε, όταν για όλα φταίει κάποιος άλλος και όταν η έννοια της συνεργασίας είναι ξεχασμένη, τα καυτά θέματα παραμένουν χωρίς τις λύσεις τους

some things never cease to amaze me

"...στα Θρησκευτικά, στο βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού εισάγεται για πρώτη φορά ένα κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στους ετερόδοξους και αλλόθρησκους. Ειδικότερα, στη σελίδα 104 οι μαθητές θα μάθουν για τη λατρεία των εβραίων στη συναγωγή το Σάββατο και στη συνέχεια για την προσευχή των μουσουλμάνων στο τζαμί την Παρασκευή."
η διδασκαλία των θρησκευτικών στο σχολείο δεν είναι απαραιτήτως κακό. κακό είναι η διδασκαλία μόνο μιας θρησκείας το οποίο καταλήγει να είναι προσηλυτισμός.
είναι απίστευτο ότι το 2006 αποφασίστηκε το παραπάνω. είναι δε απίστευτο ότι αφιερώνεται μόνο ένα κεφάλαιο στο μάθημα "θρησκευτικών" για άλλες θρησκείες.
όλο αυτό είναι σαν να διαβάζει κανείς ειδήσεις από το ιράν

in.gr

η καθημερινή

τα τελευταία χρόνια η καθημερινή έχει κάνει 2 φανταστικές κινήσεις
1. το ένθετο των ny times κάθε παρασκευή
2. τον πάσχο μανδραβέλη

το ένθετο των ny times ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο, ο μανδραβέλης εύστοχα, κυνικά, τεκμηριωμένα σχολιάζει την εδώ πραγματικότητα

ο δαίμονας

κάτι τέτοια άρθρα με τίτλο "χαμένοι οι νέοι στους δρόμους του διαδικτύου" είναι εξοργιστικά.

"μαθητές εθίστηκαν σε παιχνίδια του διαδικτύου, κλείστηκαν στον εαυτό τους, έγιναν επιθετικοί και έπεσαν θύμα σε οικονομικές και διαφημιστικές απάτες"
αυτό για να μας πει το άρθρο ότι το διαδίκτυο είναι επικίνδυνο. είναι όσο επικίνδυνο και η ίδια η ζωή. αφήνει ο αρθρογράφος να νοηθεί φυσικά ότι φταεί το διαδίκτυο που είναι επιθετικά τα συγκεκριμένα παιδία ή ότι κλείστηκαν στον εαυτό τους και ευθύνει φέρει το διαδίκτυο. δηλαδή, αν δεν υπηρχε το ιντερνετ αυτά τα παιδιά θα ήταν κάτι άλλο. μήπως, ούτως ή άλλως θα ήταν επιθετικά και κλεισμένα στον εαυτό τους αυτά τα παιδιά αλλά επειδή μπαίνουν στο ιντερνετ πρέπει να το δαιμονοποιήσουμε?
"Σε κάθε περίπτωση, συμπεραίνει το άρθρο, ένα παιδί ισορροπημένο, που ζει με φίλους και κυκλοφορεί κυρίως στους αληθινούς δρόμους και όχι στους ψηφιακούς, είναι πολύ πιο απρόσβλητο"
το βασικό είναι το ισορροπημένο όχι οι αληθινοί vs τους ψηφιακούς δρόμους. αν ένα παιδί είναι ισορροπημένο οι δρόμοι είτε αληθινοί είτε ψηφιακοί αντιμετωπίζονται.
γιατί στην ελλάδα πρέπει να σκοτώνουμε την πρόοδο?

μια εικόνα τα λέει όλα

το 1947 στα ηνωμένα έθνα στην ψηφοφορία για την ίδρυση του κράτους του ισραήλ, 33 χώρες ψήφισαν υπέρ (πράσινο), 13 κατά (καφέ), 10 αποχή (κίτρινο) και 1 απών (ρωζ).

με εξαίρεση την κούβα, οι χώρες που ψήφισαν κατά την ίδρυση του κράτους του ισραήλ ξεκινάνε από την ελλάδα και επεκτείνονται στη μέση ανατολή μέχρι την ινδία (πιο συγκεκριμένα είναι η ελλάδα, το αφγανιστάν, η αίγυπτος, το ιράν, το ιράκ, ο λίβανος, η σ.αραβία, το πακιστάν, η συρία, η τουρκία, η ινδία και η yemen)

έχουν περάσει σχεδόν 60 χρόνια και είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα